Jeroen Verhoeven in de Volkskrant
Zanger Roel van Velzen heeft op zijn kantoor een fles champagne klaar staan voor de eerste journalist die niet over zijn lengte begint. Jeroen Verhoeven moet glimlachen. Herkenbaar.
Door Iwan Tol
Het is woensdagmiddag. De training van FC Utrecht is voorbij en de 33-jarige doelman neemt plaats op de hoofdtribune van trainingscomplex Zoudenbalch. Hij heeft er geen probleem mee, praten over zijn postuur. ‘We leven in Nederland hè. Iedereen mag zeggen wat-ie denkt.’
Er is ook niet aan te ontkomen. Tik ‘Jeroen Verhoeven’ in op Google en er verschijnt automatisch ‘pizza’ achter zijn naam. Sinds hij zijn geblesseerde collega Robbin Ruiter vervangt, is het weer elke week raak in de stadions: steevast worden zijn uittrappen begeleid met het refrein van het pizzaliedje van André van Duin.
Na al die jaren zit de sleet een beetje op de grap, origineel is het al lang niet meer. Maar het weerhoudt duizenden mensen er in het weekend niet van om pizza te roepen als hij zijn aanloop neemt. Verhoeven weet niet beter. ‘Het hoort bij mijn carrière’, zegt hij. ‘Ik ben inmiddels 33 jaar, dus ik denk ook niet meer dat het ooit verdwijnt.’
Verhoeven is 1.97 lang en weegt 103 kilo. Zo was het al op zijn negentiende. En welk dieet hij ook volgt, zo is het nog steeds. ‘Er zijn mensen die kunnen eten wat ze willen. Dat geldt niet voor mij. Ik moet letten op wat ik eet. En geloof me, dat doe ik ook. Maar inmiddels weet ik: dit is mijn gewicht.’
Vroeger had je Piet Schrijvers: de Beer van de Meer. En later: het Lek van PEC. Ook Verhoeven heeft bijnamen: de Beer van Bussum, de Ham van Volendam, de Barkeeper en de Pizzaman. Schrijvers raadde hem ooit aan niet meer in een geel tenue onder de lat te staan. Dat kleedde niet goed af. Een andere oud-voetballer, en voedingsadviseur, Tscheu La Ling, wilde hem helpen met afvallen.
Verhoeven haalt zijn schouders op. ‘Ik waardeer het dat ze meedenken, laten we het daar op houden. Ik krijg wel vaker mails van mensen die me willen helpen. Ze denken kennelijk dat ik de hele dag in de Burger King zit, maar ik hou niet eens van dat eten. Als ik daar nou elke dag zou komen, denk je niet dat er dan al lang foto’s van mij op internet hadden gestaan?’
Hij groeide op in ’t Gooi, in Bussum. Zijn vader is opticien, moeder directiesecretaresse. Verhoeven doorliep de hele jeugdopleiding bij Ajax, maar kwam tekort om de stap naar de selectie te maken. Via RKC, waar hij derde keeper was, belandde hij bij FC Volendam, waar hij zeven jaar onder de lat stond. Martin Jol, die hij nog kende van RKC, gaf hem in 2009 de kans om derde keeper bij Ajax te worden. Dankzij blessures van Stekelenburg en Vermeer speelde Verhoeven nog enkele wedstrijden, waaronder twee Europese duels tegen Anderlecht en Spartak Moskou.
Bij de uitreiking van de kampioensschaal in 2012 roemde Frank de Boer op het podium de kwaliteiten van Verhoeven en zijn rol in de kleedkamer. Hij houdt spelers scherp, coacht, dolt en relativeert. Ook nu. ‘Als ik op nu.nl druk, en over Syrië lees, dan is voetbal maar gewoon een simpel spelletje, toch?’
Op die manier kijkt hij ook aan tegen de schimpscheuten die hij wekelijks vanaf de tribunes te horen krijgt. ‘Zolang ze mij geen enge ziektes toewensen of zeggen dat mijn moeder een bepaald beroep heeft, dan kan ik er niet mee zitten.’
Wel weet hij nog precies wanneer het pizzalied voor het eerst werd gezongen: bij FC Volendam-Ajax in 2008. Na afloop applaudisseerde hij voor het uitvak van de Amsterdammers. ‘Ik moet eerlijk zeggen: het was origineel gevonden. Het is een makkelijk te onthouden liedje, je hoeft er geen studie van te maken om het mee te kunnen zingen. Liever dat dan dat ze de boel slopen.’
Niet veel later stond hij met Volendam weer tegenover Ajax, maar dan in de Arena. Nu waren het 50.000 man die ‘pizza’ riepen.Weer speelde hij het spel mee. ‘Ik dacht alleen maar: 50.000 man die zich druk maken om de keeper van Volendam, dan doe ik kennelijk iets goed. En voor mijn medespelers was het fijn. Zij konden rustig hun werk doen, want alles richtte zich op mij. We wonnen toen ook nog bijna, kan ik me herinneren.’
Vroeger, als jeugdspeler, zat hij zelf vaak in de Arena om naar Ajax te kijken. Iets geroepen naar een speler heeft hij nooit. ‘Ik lette vooral op het voetbal, niet op de randzaken. Je zou het misschien niet zeggen als je mij op het veld tekeer ziet gaan, maar ik ben eigenlijk een hele rustige jongen.’
Vraag hem ook niet waarom mensen hem elke keer weer van alles toeroepen. ‘Ik moet ballen tegenhouden. Als ik me ook nog ga bezighouden met wat er in het hoofd van die mensen omgaat, krijg ik het veel te druk in het doel.’
Beïnvloed heeft het zijn spel in elk geval nooit. Nou ja, bijna nooit. ‘Alleen die eerste wedstrijd. Ik dacht toen alleen maar: nou niet bij de eerstvolgende uittrap op je bek gaan, Jeroen. Nou, je raadt het al: daar ging ik dus, languit. Ik wist meteen dat ik dus niet moest verkrampen. Vanaf dat moment heb ik het losgelaten. Gewoon die bal uitschieten en de nul houden, dat is mijn werk. De rest is bijzaak. Ingewikkelder moet je het niet maken.’
